ساقی نامه

بیا ساقی آن می که حال آورد		کرامت فزاید کمال آورد
به من ده که بس بی‌دل افتاده‌ام		وز این هر دو بی‌حاصل افتاده‌ام
بیا ساقی آن می که عکسش ز جام		به کیخسرو و جم فرستد پیام
بده تا بگویم به آواز نی		که جمشید کی بود و کاووس کی
بیا ساقی آن کیمیای فتوح		که با گنج قارون دهد عمر نوح
بده تا به رویت گشایند باز		در کامرانی و عمر دراز
بده ساقی آن می کز او جام جم		زند لاف بینایی اندر عدم
به من ده که گردم به تایید جام		چو جم آگه از سر عالم تمام
دم از سیر این دیر دیرینه زن		صلایی به شاهان پیشینه زن
همان منزل است این جهان خراب		که دیده‌ست ایوان افراسیاب
کجا رای پیران لشکرکشش		کجا شیده آن ترک خنجرکشش
نه تنها شد ایوان و قصرش به باد		که کس دخمه نیزش ندارد به یاد
همان مرحله‌ست این بیابان دور		که گم شد در او لشکر سلم و تور
بده ساقی آن می که عکسش ز جام		به کیخسرو و جم فرستد پیام
چه خوش گفت جمشید با تاج و گنج		که یک جو نیرزد سرای سپنج
بیا ساقی آن آتش تابناک		که زردشت می‌جویدش زیر خاک
به من ده که در کیش رندان مست		چه آتش‌پرست و چه دنیاپرست
بیا ساقی آن بکر مستور مست		که اندر خرابات دارد نشست
به من ده که بدنام خواهم شدن		خراب می و جام خواهم شدن
بیا ساقی آن آب اندیشه‌سوز		که گر شیر نوشد شود بیشه‌سوز

الا ای آهوی وحشی

الا ای آهوی وحشی کجایی		مرا با توست چندین آشنایی
دو تنها و دو سرگردان دو بیکس		دد و دامت کمین از پیش و از پس
بیا تا حال یکدیگر بدانیم		مراد هم بجوییم ار توانیم
که می‌بینم که این دشت مشوش		چراگاهی ندارد خرم و خوش
که خواهد شد بگویید ای رفیقان		رفیق بیکسان یار غریبان
مگر خضر مبارک پی درآید		ز یمن همتش کاری گشاید
مگر وقت وفا پروردن آمد		که فالم لا تذرنی فردا آمد
چنینم هست یاد از پیر دانا		فراموشم نشد، هرگز همانا
که روزی رهروی در سرزمینی		به لطفش گفت رندی ره‌نشینی
که ای سالک چه در انبانه داری		بیا دامی بنه گر دانه داری
جوابش داد گفتا دام دارم		ولی سیمرغ می‌باید شکارم
بگفتا چون به دست آری نشانش		که از ما بی‌نشان است آشیانش
چو آن سرو روان شد کاروانی		چو شاخ سرو می‌کن دیده‌بانی
مده جام می و پای گل از دست		ولی غافل مباش از دهر سرمست
لب سر چشمه‌ای و طرف جویی		نم اشکی و با خود گفت و گویی
نیاز من چه وزن آرد بدین ساز		که خورشید غنی شد کیسه پرداز
به یاد رفتگان و دوستداران		موافق گرد با ابر بهاران
چنان بیرحم زد تیغ جدایی		که گویی خود نبوده‌ست آشنایی
چو نالان آمدت آب روان پیش		مدد بخشش از آب دیده‌ی خویش
نکرد آن همدم دیرین مدارا		مسلمانان مسلمانان خدا را

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی		دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی
دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند		دریاب ضعیفان را در وقت توانایی
دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم		گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی
صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند		این است حریف ای دل تا باد نپیمایی
مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد		کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی
یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم		رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست		شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی		و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی
در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم		لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست		کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی
زین دایره مینا خونین جگرم می ده		تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد		شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست		می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست
نوبه زهدفروشان گران جان بگذشت		وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست
چه ملامت بود آن را که چنین باده خورد		این چه عیب است بدین بی‌خردی وین چه خطاست
باده نوشی که در او روی و ریایی نبود		بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاست
ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق		آن که او عالم سر است بدین حال گواست
فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم		وان چه گویند روا نیست نگوییم رواست
چه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم		باده از خون رزان است نه از خون شماست
این چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود		ور بود نیز چه شد مردم بی‌عیب کجاست

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم		راحت جان طلبم و از پی جانان بروم
گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب		من به بوی سر آن زلف پریشان بروم
دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت		رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم
چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت		به هواداری آن سرو خرامان بروم
در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت		با دل زخم کش و دیده گریان بروم
نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی		تا در میکده شادان و غزل خوان بروم
به هواداری او ذره صفت رقص کنان		تا لب چشمه خورشید درخشان بروم
تازیان را غم احوال گران باران نیست		پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم
ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون		همره کوکبه آصف دوران بروم

ساقیا آمدن عید مبارک بادت

اینم بهار دلنشین اگه وعده وعیدی داده بودید به آن عمل کنید...   ساقیا آمدن عید مبارک بادت		وان مواعید که کردی مرواد از یادت
در شگفتم که در این مدت ایام فراق		برگرفتی ز حریفان دل و دل می‌دادت
برسان بندگی دختر رز گو به درآی		که دم و همت ما کرد ز بند آزادت
شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست		جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت
شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت		بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت
چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات بازآورد		طالع نامور و دولت مادرزادت
حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح		ور نه طوفان حوادث ببرد بنیادت

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست		منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
شب تار است و ره وادی ایمن در پیش		آتش طور کجا موعد دیدار کجاست
هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد		در خرابات بگویید که هشیار کجاست
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند		نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست
هر سر موی مرا با تو هزاران کار است		ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاست
بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش		کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست
عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو		دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست
ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی		عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست
حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج		فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست

ساقیا آمدن عید مبارک بادت

ساقیا آمدن عید مبارک بادت		وان مواعید که کردی مرواد از یادت
در شگفتم که در این مدت ایام فراق		برگرفتی ز حریفان دل و دل می‌دادت
برسان بندگی دختر رز گو به درآی		که دم و همت ما کرد ز بند آزادت
شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست		جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت
شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت		بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت
چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات بازآورد		طالع نامور و دولت مادرزادت
حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح		ور نه طوفان حوادث ببرد بنیادت

دیوان حافظ

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها

صلاح کار کجا و من خراب کجا

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

الا ای آهوی وحشی کجایی

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را

صوفی بیا که آینه صافیست جام را

ساقیا برخیز و درده جام را

رونق عهد شباب است دگر بستان را

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

به زودی تمام غزلیات حافظ و ... را به این صورت خواهیم گذاشت.

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت		آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت		جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع		دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است		چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد		خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست		همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم		خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی		که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت