| خرم آن روز کز این منزل ویران بروم | راحت جان طلبم و از پی جانان بروم | |
| گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب | من به بوی سر آن زلف پریشان بروم | |
| دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت | رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم | |
| چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت | به هواداری آن سرو خرامان بروم | |
| در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت | با دل زخم کش و دیده گریان بروم | |
| نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی | تا در میکده شادان و غزل خوان بروم | |
| به هواداری او ذره صفت رقص کنان | تا لب چشمه خورشید درخشان بروم | |
| تازیان را غم احوال گران باران نیست | پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم | |
| ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون | همره کوکبه آصف دوران بروم |
سلام وبلاگ قشنگی داری
به منم سر بزن خوشحال میشم
لطفا اگه شعرهای قشنگی داشتی به من تو نظرات لطف کن بگو
هرگاه در زندگی به یک در بزرگ که یک قفل بزرگ هم دارد رسیدی ، نترس و ناامید نشو.زیرا اگر قرار بود در باز نشود جای آن یک دیوار می گذاشتند!
موفق باشی سرمد عزیز