مهتاب

می تراود مهتاب 

 می درخشد شهتاب 

نیست یکدم شکند خواب به چشم کس ولیک 

غم این خفته چند 

خواب در چشم ترم میشکند 

نگران با من استاد سحر 

صبح می خواهد از من  

کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر 

در جگر لیکن خاری  

از ره این سفرم می شکند  

نازک آرای تن ساق گلی 

که به جانش کشتم 

وبه جان دادمش آب 

ای دریغا‌‌! به برم می شکند 

دستها می سایم 

تا دری بگشایم 

بر عبث می پایم 

که به در کس آید 

 در و دیوار ریخته شان 

بر سرم می شکند 

می ترواد مهتاب  

می درخشد شهتاب! 

مانده پای آبله از راه دراز 

بر دم دهکده مردی تنها  

کوله بارش بر دوش 

دست او بر در، می گوید با خود 

غم این خفته چند  

خواب در چشم ترم می شکند