ای صبا

ای صبا خبری آور از یاس و سمن

که بهارم داده است  سرو و چمن 

نغمه یی آور بر دم در زمان

که شود شاد  مرغ پرنیان 

دوستی را ببین چون شد فنا 

دوست داران را بکن صاحب بنا 

همه گردادن رو چون شد تهی  

ای صبا هم چون بهارم کن غنی 

مگذار سفره بسوزد چون خزان 

چون بهاران باش ای یار گران 

ای صبا تنها تو ماندی مثل آن تنها بهار 

شو چو لعلی بر لبم آهسته لیکن پر گوار 

همه باشند خوش  سیاحت در سفر

باش چون ساربانان از سیاحت  بی خبر 

قفل این غم را تو دانی که  کجا گردد روا

بگشا با یک نسیمت قفل غم را چون دوا 

نوش دارو نزد توست ای بهاران باد خوش

باد باش و شاد کن دل ز بیماری چون نوش