شبانه

 « برای ضیاالدین جاوید »

***

یلهِ

بر ناز کای ِ چمن

رها شده باشی

پا در خنکای ِ شوخ ِ چشمه ئی،

و زنجیره

زنجیره بلورین ِ صدایش را ببافد.

در تجــّرد شب

واپسین وحشت جانت

نا آگاهی از سر نوشت ستار ه باشد،

غم سنگینت

تلخی ِ ساقه علفی که به دندان می فشری.

همچون حبابی نا پایدار

تصویر ِ کامل ِ گنبد ِ آسمان باشی

و روئینه

به جادوئی که اسفندیار.

مسیرِ سوزان ِ شهابی

خــّط رحیل به چشمت زند،

و در ایمن تر کنج ِ گمانت

به خیال سست ِ یکی تلنگر

آبگینه عمرت

خاموش

در هم شکند.

*****