قلم و دفتر
عاشق باش تا زمانی که عشق تو را پس نزند...قلم و دفتر
عاشق باش تا زمانی که عشق تو را پس نزند...طلای ناب
مانند تصویری که پیچد در دل دود ـ
یاد آیدم تصویر دوری از جوانی
در دور دست خاطرم چون سایه ابر ـ
نقشی است از ویرانه های زندگانی .
***
ز آنروزگان هیچ در یادم نمانده است ـ
جز آنکه روز رنج من آغاز میشد
هر بامدادان میگشودم دیده از خواب ـ
چشمم بروی ماتمی نو باز میشد
***
هر صبح، بر خورشید، میگفتم: سلامی
هر شام، بر مهتاب میخواندم: درودی
اما میان صبح و شام خود ندیدم ـ
نه در دل امیدی و نه بر لب سرودی
***
در هر سحر، با دیدن نقش سپیده ـ
گفتم بخود: در این سپیده ها فریب است
هر جا که دیدم چهره ای تابنده چون مهر ـ
گفتم: نقابی بر رخ دیوی مهیب است
***
دیدم چو برگ مرده ای را در ره باد ـ
آگه شدم از برگریز زندگانی
هر کجا که دیدم غنچه ای از شاخه افتاد ـ
آمد بیادم: عمر کوتاه جوانی
***
یکشب بخود گفتم که: ای بیگانه با خویش!
ای خفته در نای وجودت موج فریاد !
غیر از زیان، سودت چه بود از زندگانی ؟
آخر چه می خواهی از این « ویرانه آباد » ؟
***
چون خسته ای ماندی ز راه و بر تو بگذشت ـ
بسیار پائیز و زمستان و بهاران
اما در این هنگامه ها سودی نبردی ـ
جز دیدن داغ عزیزان، مرگ یاران
***
هر نقش تو از زندگی غم بود و غم بود
دیدی براه عمر خود رنج از پس رنج
هرگز نبودت صبح و شام شادی اندوز
یکدم ندیدی لحظه های عافیت سنج
***
رود سیاهی در پی رودسپیدی است ـ
این شب که میپوید روزی شتابان
تکرار در تکرار، می بینی بهر سال ـ
اسفند و فروردین وتیر و مهر و آبان
***
هان ای مسافر در چه کاری، در چه راهی؟
آخر چه می خواهی از این منزل بریدن؟
نقش تو ای گمکرده ره، در این سفر چیست ـ
جز سنگ ره خوردن، بلا بر خود خریدن؟
***
تا برگشایم پرده ای از راز هستی
بسیار شبها در پس زانو نشستم
اندیشه ها چون ابر در هم میگذشتند
اما از آن اندیشه ها طرفی نبستم
***
در ناتوانی ها ز پا افتادگی هاـ
یکشب توانم داد، دست دستگیری
دل را جوانی داد و جان را نور بخشید ـ
فرزانه پیری، عارف روشن ضمیری
***
گفتا که: ای گمکرده راه زندگانی !
دل بد مکن اینجا سرای رنج و درد است
هر کس که در دنیا ندارد رنگ اندوه
بیهوده جو، بیهوده گو، بیهوده گرد است
***
مارا به بزم دیگری خوانده است معشوق
آن بزم را باشد شرابی ماتم آلود
ما رهروان مقصد آزادگانیم
سر منزل پاکان، رهی دارد غم آلود
***
آنرا که میخواهد پاک از عیب ها کرد
در کوره های تلخکامی میگدازند
ما را به آتش های دنیا میسپارند
تا از وجود ما طلای ناب سازند .
(( آبان ماه 1350 ))
*****
