زبان بسته

به او گفتند: شاعر را بیازار؟

که شاعر در جهان ناکام باید

چو بیند نغمه سازی رنج بسیار

سخن بسیار نیکو می سراید

به آو آزار دادن یاد دادند

بنای عمر من بر باد دادند

از آن پس ماه نامهربان شد

ز خاطر برد رسم آشنایی

غم من دید و با من سرگردان شد

مرا بگذاشت با رنج جدایی

که چون باشد به صد اندوه دمساز

به شهرت می رسد این نغمه پرداز

مرا در رنج برده سخت جان دید

جفا را لاجرم از حد فزون کرد

فغان شاعر آزرده نشنید

دل تنگ مرا دریای خون کرد

چنان از بی وفایی آتش افروخت

که سر تا پای مرغ نغمه خوان سوخت

نگفتندش که: درد و رنج بسیار

دمار از روزگار دل برآرد

دل شاعر ندارد تاب آزار

که گاه از شوق هم جان می سپارد

بدین سان خاطر ما را شکستند

زبان نغمه ساز عشق بستند

***